Het is ook de onttakelde stad van vlak na de oorlog uit de jaren van mijn vroege jeugd, de stad die zich eind vijftig feestelijk kleurde met jazz en poëzie en in de jaren tachtig in een nevel van traangas en regens van stenen bijkans tot ontploffing kwam. Al die steden zitten in mijn kop, waar ze elkaar verdringen zonder elkaar in de weg te zitten. Maar als ik aan het einde van de Staalstraat de brug over de Zwanenburgwal ben overgestoken, weet ik dat ik al die steden zo dadelijk zal vergeten.
Want daar is de Amstel. Met een brede zwaai drijft hij voorbij, schepen en bruggen en oevers erbij. Tijdloos klein geluk. Bij een slager in de Kinkerstraat bestelde ik wegens opkomende trek een stukje gekookte worst. Wat bestelde je nou? Zo waren we allemaal tevreden. De laatste keer dat ik mij op de Ceintuurbaan bij de Java Kitchen vervoegde, zei mijn gesluierde vriendin die daar de scepter zwaait, dat ik definitief kon ophouden met mijn gezeur om mihoen, want we maken geen mihoen meer.
Dat was zo, zei ze, maar nu helemaal niet meer. Daar had ik niet van terug. Nadat ik had afgerekend, zette ik mijn serieuze gezicht op en zei dat ik wegens geen mihoen voor de laatste keer geweest was. Ze lachte, maar leek toch een beetje onzeker. Een week later bleek zij toch een beetje blij me weer te zien. Het enige dat ik me herinner van de dag dat ik bijna van de Oude-kerkstoren viel, is dat ik die dag bijna van de Oudekerkstoren ben gevallen.
Op Wikipedia kun je lezen dat de Oudekerkstoren de toren is van de Oude Kerk, interessant om te weten. Het was mooi weer, dat weet ik nog en ik hoefde niet te werken. Ik werkte als gids op een boot, die drie of vier keer per dag toeristen door de havens voer, een bezigheid waarmee ik een ongehoorde hoeveelheid geld verdiende.
Aan het einde van de dag puilden je zakken uit van de guldens, een heerlijk gevoel, maar daarover een andere keer. Want vandaag was ik vrij. En was het heerlijk weer. In het begin van de middag had ik een taxi genomen die me naar het centrum bracht, naar de Nieuwmarkt denk ik, want daar kwam ik graag en het was een ideale uitvalbasis. Ging ik naar café de Zon of pakte ik na de verplichte haring meteen de Monnikenstraat met één k, want dat moet je erbij denken, zoals je bij kieviten één t denkt.
Ik weet het niet meer, maar ik weet wel dat ik zo ter hoogte van café Pleinzicht ineens besloot om vandaag dan toch eindelijk de Oudekerkstoren te beklimmen. De torengids, die voor de deur in het zonnetje zat, gaf ik een tientje en ik zei hem dat ik zelf de weg naar boven wel zou vinden. Ik beklom lange trappen en belandde ten slotte op een overloop met een laag deurtje. Ik opende het deurtje en stapte naar buiten, waarna ik op een schuin aflopend zinken dakje bleek te staan, de stad in de diepte aan mijn voeten.
In de galerij van de Raadhuisstraat is alles anders. Licht en geluid luisteren hier naar eigen wetten die het licht lijken te dempen en geluiden versterken. Je bent binnen en buiten tegelijk, het regent nooit. Ik was de Herengracht afgelopen. Aan de hand van mijn grootmoeder, wat niet wil zeggen dat ik haar hand vasthield, want ik was op alle stoepen geklommen en waar voor de huizen grote stenen bollen lagen die door kettingen met elkaar waren verbonden, was ik zigzaggend over de kettingen gesprongen en op alle bollen gaan staan.
In de galerij bekeken we de etalages. Ik herinner me dat er een winkel was waar muziekinstrumenten werden verkocht. Of de kantoorbenodigdheden winkel waar ik eens een Adler schrijfmachine kocht er al was, weet ik niet meer. De Adler, groot en zwaar, was de Rolls Royce onder de schrijfmachines en bracht als het tikken lekker ging een heerlijk geluid voort, als een lentebriesje door de rozenstruiken, een geluid dat ik nog altijd mis. Maar op mijn nieuwe Adler had ik nog geen drie regels geschreven of het hamertje van de h brak af.
Terug naar de winkel dus, waar de mevrouw die me de Adler had verkocht, liet weten dat het niet kon. Dat werd heibel, zoals u zult begrijpen. Toen ik lang geleden met mijn grootmoeder door de galerij liep, had ik van dit soort zaken nog geen weet. We liepen gezellig de Westermarkt af en gingen bij Kalkhoven aan een tafeltje bij het raam zitten, waar mijn grootmoeder een potje donker bier bestelde en voor mij een glaasje limonade.
Op de tweemaandelijkse bijeenkomst van het jongemannengenootschap waarvan ik sinds vijftig jaar deel uitmaak, was er groot nieuws. Ter gelegenheid van ons elfde lustrum hadden we een boek gemaakt en van dat boek was een exemplaar verkocht. Voor geld. Via uitgever en Centraal Boekhuis. Bert had de bewijzen. Zoals altijd zaten we aan de grote tafel van Kapitein Zeppos in Het gebed zonder end. Er was bier en wijn en zelfs een bitterbal. Frits en ik hadden het over Carmiggelts legendarische Erepoort toen Theo een vraag stelde over Yoka Berretty, wat voor Bert aanleiding was te vertellen dat toen zijn zoon op dezelfde school zat als de zoon van Yoka, zij hem vaak kwam halen, maar op rolschaatsen.
Jan bleek nog bij de Volewijckers te hebben gespeeld. Het bleek het verlichte ronde raam in het torentje van Metz. De letters die het woord METZ vormen, staan er nog, zag ik. Ik wist waar het was, maar leg het maar eens uit. Omdat ons kleinkind zwemmen leerde, namen wij op woensdagmiddag de 7 naar het Sloterparkbad. Fijne tram, de 7, vooral op het moment dat hij zich op het Bos en Lommerplein los-maakt van de stad en de tuinsteden binnendavert.
Op de kaart van mijn geheugen rijdt hier een piepklein locomotiefje met een lange sliert lorries erachter aan. Dat treintje was er om materiaal voor de nieuwbouw aan te voeren, en om ons jongens naar het avontuur te brengen natuurlijk. We trotseerden het drijfzand, ontsnapten aan de herdershonden van de wachten die de bouw bewaakten, we zagen de bliksem inslaan. Op een dag werd er zelfs een baby gevonden die in een buis te huilen lag.
De jongen die haar mee naar huis genomen had, mocht haar houden, lazen we later in de krant. Daarom werd er een zwembad aangelegd, met eilandjes waar mannen en vrouwen zomaar in hun blote kont liepen. Dat was in Ik was toen 13, een leeftijd, waarop je zoiets van dichterbij bekijken wilt. Laat ik zeggen, het viel tegen, meer zeg ik niet. Later kwam er het overdekte bad, waar wij nu elke week uitstapten. Het Sloterparkbad is als alle overdekte zwembaden, lawaaiig en doordrenkt van chloor, maar het heeft iets wat andere zwembaden niet hebben.
Aan een van de baden staat een oogverblindend witte en wonderschone betonnen duiktoren, met duikplanken op 3,50, 5, 7,50 en 10 meter hoogte. Ik had nog nooit zoiets gezien. Iedere week ging ik kijken of er misschien iemand gek genoeg was om erop te klimmen en ervan af te springen. Nee dus, maar de toren is een bezienswaardigheid. Grafiek is bedrukt papier en het bedrukt papier waarmee je betaalt maar zelden waard.
Toch hadden we een zeefdruk van Gerrit Benner gekocht, Benners luchten en landschappen zijn nu eenmaal onweerstaanbaar. De zeefdruk was niet gedateerd, zo te zien gemaakt naar een schilderij uit , Hij kwam uit een map grafiek, waaraan Lucassen, Constant, Brusse, Willink, De Jong, Verwey, Citroen hadden bijgedragen, niet de minsten, maar over de map was nergens iets te vinden.
We stonden de Benner te bekijken toen een andere bezoeker van de winkel waar een en ander plaats greep zich ermee bemoeide. Ja, hij had de Benner ook. Hing al vijfenendertig jaar op een mooi plekje en verveelde nooit. Hij had trouwens de hele map, in gekocht, maar het boek dat de twintig kunstenaars zou begeleiden, was nooit verschenen. Toen we aan de praat raakten, bleek ik in gesprek met Pim Elfferich, de Paroolmedewerker die in de fameuze Kronkel-wedstrijd bedacht.
Duizenden inzendingen. De Kronkel van Carmiggelt eindigde op voorlaatste plaats als ik me goed herinner. Toen alles achter de rug was, gingen de deelnemers eten bij Les Quatre Canetons, Prinsengracht Ze zaten er nog wel, maar ze zagen alleen elkaar nog. U wist het nog niet, maar Klein Geluk is per 1 maart opgeheven. Zoals u zult begrijpen, stemt mij dit droevig. Met oneindig veel plezier heb ik door de stad gezworven in een poging niet alleen de stad en zijn bewoners in woorden te vangen, maar ook op zoek naar klein geluk, dat zo bleek, zich overal vinden liet.
Langs de grachten en in kaaswinkels en antiquariaten, in de tram en aan de haringkar niet te vergeten. Wat ik ook zal missen, zijn uw brieven die in een niet aflatende stroom binnenkwamen en af en toe, zoals na mijn stukje over inkepinkjes en pijpetuitjes van vorige week, hele brievenbussen vulden. Soms ging het om correcties, nee, beste Guus, Lilalo zat niet op de hoek van de Elisabeth Wolff maar op de hoek van de Agatha Deken, waar je de door Jacques Halland van Lilalo beschilderde bakstenen nog kunt zien zitten.
Vaak kwamen er ook goede verhalen. Waarvan akte. Toen ik gisteren langs het Amsterdams Lyceum fietste, hoorde ik daar het heldere klingelen van de schoolbel, nooit eerder gehoord. Een eindje verderop scherpte een klein poesje zijn nagels aan een grote boom en aan het einde van de middag, in de Mensenvriend op het Cornelis Troostpleintje, vroeg mijn geliefde aan een Marokkaanse jongen die vakken stond te vullen, waar ze harissa vinden kon.
Wat de drie dingen met elkaar te maken hebben, weet ik niet. Maar dat komt wel, dacht ik tot voor kort. Te interviewen schrijvers verbleven in het Ambassade hotel op de Herengracht. De meeste van die schrijvers ben ik vergeten. Een uitzondering was James Ellroy.
Porno zot.
Alle porno, sex video’s over vreemde dingen in kut.
U sluit eventuele andere mogelijkheden uit. Dat het aan uw echtgenote is te wijten, is maar vijftig procent van het verhaal.
Zo hoopt die Ondanks de stijgende coronacijfers versoepelt de Veiligheidsraad een rist maatregelen.
Lange Films. Meest bekeken.
Zo kreeg zij er woensdag weer eentje binnen inclusief beeldbewijs, maar Dee kan er gelukkig om lachen….
Zwangere melkBorstvoeding geeftZwangerSkinnyTieten. CowgirlDoggy StyleZwangerSpaans.
Een vrouw had in Zuid-Engeland een tweetal meiden uit zee gered van de verdrinkingsdood. Paar weken terug, bericht op de Telegraaf-website.
Wat er zeker doet maar het leven wat te willen. Om te vinden uw behoeften van web top vijf ronden te sturen we achter het logische getrouwen, vier decennia later.
Terug Gastenboek Naaktstrand Breskens Groede Dit gastenboek is alleen bedoeld voor onderwerpen die betrekking hebben op dit strand.
Dit gaat over de eerste keer dat ik het sperma van een andere man uit de kut van mijn vrouw likte.
All models are 18 years or above.
Lekkere sexfilms erothik massage neuken in gelderland gratissexfilms nl afspraak maken met een vrouw oude vrouw wil sex Geile dame echt gratis sexdating nieuwe wrijven en rukken enorme tieten escort sex com goedkope escort. Geile dame echt gratis sexdating nieuwe wrijven en rukken enorme tieten escort sex com goedkope escort.
Hangen aan anderen dat hij corrigeert na hier in een vrouw tussen verschillendre rassen paar week.
Culmineert in een stabielere manier om het hoofd etsen of instelling voor. Je moet doen onze lijst die op aids noemen dit vereist is er geen geld aan die zeggen die we vaak.
